Beijing

Donderdag 14 september 2017 –treinreis deel 3

In Mongolië is 1 type auto in ruime mate vertegenwoordigd: de Prius. Vooral de kleuren grijs en wit doen het goed, aankoopprijs ongeveer 5.000 USD. Onze taxi was dan ook verrassend een witte Prius. We werden ’s morgens vroeg naar het station gebracht voor het laatste traject naar Beijing.
De wagons waren duidelijk moderner dan de vorige exemplaren. Het enige nadeel was dat de Provoosten overwegend Chinese mannen waren die per definitie geen huishoudelijke taken verrichten en dus ook geen toiletten schoonmaken. De restauratiewagen was overdadig ingericht met allerlei tierlantijnen en werd gerund als een sterrenrestaurant. Alleen iets drinken was onmogelijk en de maaltijden waren vastgesteld en in verhouding nogal prijzig.
De grensovergang bij de Chinese grens was heel erg tijdrovend mede omdat de wielstellen van de trein omgewisseld moeten worden. De Russische en Mongoolse treinrails hebben een afwijkende breedte ten opzichte van de Chinese en Europese treinrails. In een grote loods werden de wagons losgekoppeld en in 3 rijen van 6 wagons opgetild door middel van hydraulische krikken. Tijdens dit ritueel moesten alle passagiers in de wagons blijven en waren alle deuren afgesloten! In de Westerse wereld zou dit ongehoord zijn. Tezamen met de paspoortcontrole en het wisselen van de wielstellen zaten we ruim 4 uur opgesloten in de wagons zonder dat we gebruik konden maken van het toilet. Daar werden een aantal mensen toch wel flink onrustig van!
De restauratiewagon was in beslag genomen door een groep Franse toeristen en werd daarna afgekoppeld, zodat we voor het diner en ontbijt waren aangewezen op de standaard noedelsgerechten. Gelukkig hadden onze medereizigers nog voldoende voorraad en konden we daarin delen! 

Vrijdag 15 september 2017 –Beijing

Na 7.662 km te hebben afgelegd, zijn we in Beijing aangekomen en hebben we afscheid genomen van de trein.
We werden met een busje door het drukke verkeer naar ons hotel gebracht, vlakbij de Verboden Stad. Waarschijnlijk was het ook een verboden hotel want het lag op een plek die we zelf nooit hadden kunnen vinden. Ook de naam van het hotel deed iets heel anders vermoeden: Parkview Hotel. Je moest naar het dak van het hotel klimmen om in de verte een park te ontdekken!
’s Middags hebben we het Plein van de Hemelse Vrede bezocht. In vergelijking met ons vorige bezoek (2012) zijn de veiligheidsmaatregelen duidelijk opgeschroefd. Veel politie, militairen, afzettingen en detectiepoorten. Overal staan paaltjes om terroristische aanslagen met auto’s te voorkomen. De hele stad hangt vol met camera’s en vooral de zijstraten bij de Verboden Stad en het Plein van de Hemelse Vrede zijn afgesloten met slagbomen en bewaking. Ondanks al deze maatregelen vonden we het niet hinderlijk en gaf het ons een gevoel van veiligheid.

Zaterdag 16 september 2017 - De Muur

Het laatste onderdeel van ons excursiepakket was een bezoek aan de Muur met een grotere groep.
Na een rondje langs een aantal hotels gingen we naar de Dingling Tombe van één van de Ming Keizers. Om de tarieven van deze excursie enigszins te drukken, moesten we natuurlijk eerst voor een “commercial stop” langs een Jade Fabriek. Hier waren 3 arbeiders in een soort aquarium opgesloten en kon je door het raam meekijken hoe ze een beeldje aan het maken waren. De enorme toonzalen stonden vol met de meest prachtige jade kunstwerken, maar veel te duur dus leverde de coffee-corner de enige winst voor deze toko op.
De tombe als bezienswaardigheid was helaas niet zo interessant als het verhaal er omheen, aangezien de meeste vondsten uit deze tombe in andere musea tentoon worden gesteld. Ook zijn er bij het openen van de tombe veel relikwieën verloren gegaan. In de tombe heerste eerst een vacuüm en dan doet de toevoer van zuurstof na zo een lange tijd nare dingen met organisch materiaal.
Na een snelle lunch bij de Muur gingen we om 12 uur richting kabelbaan naar poort 15 van de Muur. In theorie hadden we net voldoende tijd om naar het hoogste punt van de Muur bij poort 20 te lopen. Dan moest je dus wel in een temperatuur van 30 graden en volle zon over de muur rennen.
Wij hebben het iets rustiger gedaan en zijn tot poort 18 gekomen, strak op de huid gezeten door een Amerikaan die bij elke meter vroeg of Frank een foto van hem wilde maken. Als wederdienst hebben wij nu 100 foto’s van onszelf op de muur, sommige zelfs vanuit liggende positie gemaakt.
Het was wel weer een unieke ervaring om op zo een machtig bouwwerk rond te lopen. Als afsluiting van de trip hebben we een thee-proeverij gedaan bij een theehuis. Hier ontbrak het begrip dat de meeste toeristen niet voor niets de Lidl hebben gekozen als thee-leverancier en echt niet van plan zijn om 60 euro neer te leggen voor een pakje thee waar je maar een half jaar mee kan doen. De verhalen over innerlijke rust, zen en gezondheid trekken je dan ook niet over de streep. Het blijft wel interessant om te horen en te ervaren welke plaats de thee voor de Chinezen inneemt.

Zondag 17 september 2017- De laatste dag

We hadden op de eerste dag in Beijing al besloten dat we op zondag naar het Mausoleum van Mao op het plein van de Hemelse Vrede zouden gaan. Helaas was er die dag een Marathon met dit plein als startpunt, waardoor het mausoleum juist die dag gesloten was. Jammer dus!
We hadden kaarten gekocht bij de Muur en daar moesten we postzegels voor hebben. Via de PC Hooftstraat van Beijing en  vele straten en uren daarna, hebben we uiteindelijk een mini-postkantoortje gevonden om de hoek van het hotel (!).
Als afsluiting van onze trip hebben we lekker bij de plaatselijke Chinees gegeten met onze medereizigers.
Morgen vliegen we terug naar Nederland en hebben een zeer interessante reis gemaakt door prachtige, maar ook soms eentonige landschappen. We zijn getuige geweest van de verschillende culturen van Russen, Mongolen en Chinezen en hebben veel leuke mensen ontmoet in de lange tijd die we in de trein hebben doorgebracht. Ook weer een reis om nooit te vergeten.

Bedankt voor de leuke reacties! Tot de volgende reis!

Mongolië

Dinsdag 12 september 2017 – Terelj National Park, Mongolia

Na 36 uur, inclusief 2 nachten in de trein zijn we slechts 1.150 kilometer verder aangekomen in Ulaanbaatar, de hoofdstad van Mongolië. Dit traject omvat ook de nogal omslachtige en tijdrovende procedure van de Russische én Mongoolse douane die bij elkaar ruim 6 uur oponthoud veroorzaken. De coupé werd door de Russen minutieus doorzocht, waarbij een snuffelhond werd ingezet en zelfs de plafondplaten werden losgeschroefd. Onze koffers hoefden we echter niet te openen. De Mongolische douane vertrouwden waarschijnlijk op hun Russische collega’s want de nadruk lag daar vooral op de papierwinkel. Nadat we de paspoorten terug kregen hebben we nog wat drank ingeslagen om samen met 4 andere reisgenoten de tijd te doden. We moesten onze coupédeur gesloten houden, want alcohol is verboden in de coupés. Na verloop van tijd werd er op de deur geklopt en stond een Zweedse toeriste voor de deur die vroeg of wij haar geldbuidel op het toilet hadden gevonden. Wij waren echter de coupé niet uit geweest. Des te vreemder was het dat er later politie aan te pas kwam en één van onze coupégenoten (de enige met baardje) als mogelijke verdachte werd aangewezen door deze dame. Het werd een behoorlijke heisa in ons gangetje met 2 politieagenten, een Engelse tolk, een Duitse tolk en een aantal verdere belangstellenden. Wij wisten natuurlijk zeker dat de aangewezen persoon het niet gedaan kon hebben en hij bood zelfs aan om hun coupé door de politie te laten doorzoeken, met verder oponthoud als resultaat. Uiteindelijk werd er geen officiële aanklacht ingediend, maar de toon was toch wel gezet. De Zweedse was ook bij de vorige stop op een perron naar het toilet geweest en weet niet meer wat daarna met de buidel is gebeurd. Daarnaast ging het slechts om ongeveer 50 euro en geen waardepapieren. We vonden deze rare beschuldiging nogal tricky in een onbekend land zoals Mongolië. Het leverde naderhand natuurlijk wel de mooiste verhalen op.
We werden naar het Nationaal Park Terelj gebracht waar we de nacht hebben doorgebracht in een ger. Natuurlijk was het een toeristenkamp maar toch leuk om te doen en om een indruk te krijgen hoe deze mensen daar leven. Bij aankomst was het vuur van de houtkachel al aangestoken zodat we de tent uitdreven van de hitte! ’s Middags hebben we een mooie wandeling in de omgeving gemaakt. Het najaar zorgt voor een mooie kleurenpracht van de bomen en struiken.
Ook hier was geen goede gelegenheid om te douchen omdat de elektriciteit niet in orde was. Het toiletgebouwtje stortte bijna in elkaar maar er waren wel zittoiletten waarvan er 1 verstopt was. De eetzaal was er al niet veel beter aan toe maar de mensen waren vriendelijk en deden veel moeite om een goede maaltijd op tafel te zetten.
’s Avonds kwam er een medewerker om het vuur weer aan te maken. We moesten eigenlijk de wekker zetten om hout op het vuur te gooien maar het was niet koud genoeg zodat we dat maar overgeslagen hebben.

Woensdag 13 september 2017 – Ulaanbaatar

Na het ontbijt werden we naar de hoofdstad van Mongolië gebracht: Ulaanbaatar. Het hotel lag in het centrum. Het verkeer was een complete chaos waarin iedereen maar wat doet. Het was super om weer een goede douche te hebben met een dito toilet! Ook het uitzicht vanuit de hotelkamer was geweldig. ’s Middags werden we door de gids met chauffeur door Ulaanbaatar geloodst. We hadden een 17 jarige gids die Engels had geleerd door het spelen van videogames en het kijken naar HBO (Game of Thrones). Hij kon ons veel vertellen over het leven in Mongolië; zo hebben ze de meest gespierde president ter wereld die ook een gerenommeerde judoschool heeft, afnemend aantal daklozen die waarschijnlijk door de Chinezen worden ontvoerd voor organen en de vijandige relatie met de Chinezen. Mongolië heeft de import van landbouwproducten uit China aan banden gelegd. Het gedachtegoed van Trump over de Mexicanen heerst ook bij de President over de Chinezen, alleen staat er al een muur.
We hebben het zomerpaleis van de voormalige koning bezocht. Ook het beeld van Dzjenghis Khan mag niet ontbreken. De gewone soldaat staat met een groot beeld op de hoogste heuvel van de omgeving en kijkt neer op Ulaanbaatar.
Ulaanbaatar is een moderne stad met 2 miljoen inwoners (3 miljoen in heel Mongolië) en breidt nog steeds uit. Er wordt momenteel een tweede luchthaven aangelegd die kan concurreren met de grootste luchthavens ter wereld.
’s Avonds hebben we een folklore show met traditionele kleding en fascinerende optredens meegemaakt. Daarna zijn we gezellig met reisgenoten naar de Irish Pub gegaan om de laatste tukrun (Mongoolse valuta) op te maken.

Het Bailkalmeer en Irkutsk

Vrijdag 8 september – Bailkalmeer

We zijn rond het middaguur met de taxi bij ons “guesthouse” in Listvianka aan het Baikalmeer aangekomen en hebben kennis gemaakt met de bewoonster Gertrud. Zij verhuurt kamers uit haar woning aan toeristen en neemt zelf voor die gelegenheid genoegen met een plekje op de bank. Alles voor de roebels! Als typische westerlingen hadden wij verwacht dat Listvianka, als belangrijke plaats direct aan het Baikalmeer, zou uitpuilen van de toeristen. Het tegendeel was waar: er waren nauwelijks hotels of restaurants met terras. Eigenlijk was het gewoon een dooie zooi.
Het Baikalmeer is het grootste zoetwatermeer ter wereld met een lengte van 640 km, een breedte van bijna 80 km en een diepte van 1,6 km, maar het blijft toch maar gewoon een meer. Het verblijf van één nacht was voldoende. De volgende dag gingen we met de draagvleugelboot terug naar Irkutsk. Vanaf de boot beleefden we de zonsondergang op het meer en deze was adembenemend. In minder tijd dan met een taxi waren we terug aan de haven voor de volgende verrassing: onze “Homestay” in Irkutsk. De voordeur was van staal en gelegen aan een donker achterafstraatje. Na een bepaald code in te hebben getoetst en het wachtwoord te hebben gezegd wordt je binnengelaten in een typisch Russische flat. Deze is ook weer van het trapportaal afgeschermd met een stalen deur aan de buitenkant en een solide houten deur aan de binnenkant. Deze woning kan de 12^e wereldoorlog ook nog wel aan. We werden opgenomen in een Russisch gezin bestaande uit oma, dochter en kleinkind. Oma sprak voortreffelijk Duits, dus ze kon als tolk fungeren. Onze kamer had een 2-persoons bedbank met een éénpersoons laken en 2 kriebelige dekens. Het enige positieve van deze kamer was dat het modem van de kabel tv/internet hier ook stond. Volgens oma was er geen internet, maar dat had ze dus niet goed begrepen. Met de standaardcode van de onderzijde van het modem was het voor Frank een fluitje van een cent om de boel aan te zwengelen. Onze 12 foto’s en reisverslag stonden binnen 1 minuut online.

Zondag 10 september 2017 – Irkutsk

Na een slopende nacht waarin we van alles voelden kriebelen volgde een koude douche. De juiste mengverhouding was niet te vinden; kokend of koud water waren de enige opties. Het ontbijt stond om half negen klaar: een bordje deegschijfjes, harde broodjes en oploskoffie. We beseften dat we eigenlijk vreselijk verwend zijn!
’s Morgens hebben we onder leiding van een gids onze geplande 3 uur durende stadswandeling in 2 uur afgewerkt. Irkutsk ligt aan het begin van de enige rivier Angara die het water uit het Baikalmeer afvoert en is in 1651 gesticht door Ivan Pakjobov. Oorspronkelijk waren alle huizen van hout maar door een aantal branden zijn grote delen verwoest. Inmiddels zijn de meeste huizen van steen herbouwd. Er zijn nog een aantal oude huisjes die nu als bezienswaardigheid worden beschouwd. Maar de overheid geeft geen geldelijke ondersteuning voor het behoud van deze historische gebouwen. Het zijn nu overwegend houten krotten die op instorten staan.
Aangezien we geen enkele behoefte voelden om terug te gaan naar de Homestay hebben we de rest van de dag door Irkutsk gewandeld en enkele van de 26 kerken bezichtigd. Vrouwen dienen in alle kerken hun haar te bedekken en vooral in alle nederigheid de kapel te betreden. Het is staande receptie in de kerken want het is de gewoonte om slechts een gedeelte van de dienst bij te wonen.
Omdat onze oorspronkelijke chauffeur in een file vast stond, werden we door zijn moeder naar het treinstation gebracht.

Na ruim een week Rusland hebben we een goede indruk gekregen van het land en de mensen. Alle jonge mensen trekken naar de grote steden zodat het platteland steeds meer in verval raakt. De mensen zijn argwanend tegenover (westerse) toeristen en het communisme werkt nog steeds door in de houding van de meeste mensen. Over de politieke mening wordt niet vrij gesproken en we merken dat de mensen erg verdeeld zijn in hun voorkeur voor de leer van Lenin, Stalin of het huidige regime. Mede door hun gelaatsuitdrukking komen ze erg nors over. Gastvrijheid staat duidelijk nog in de kinderschoenen! Vrouwen zijn in Rusland duidelijk tweede rang burgers; ze mogen het meeste werk doen en verder vooral hun mond dicht houden. Mannen zijn de baas en dat is voor een typische westerse vrouw als Marjan best moeilijk te accepteren! Hi, hi…..
Vooraf hadden we een beeld van Rusland, mede ingegeven door de Westerse media, en dat is door deze reis helaas wel bevestigd.

De treinreis - deel 1 Moskou - Irkutsk

Maandag 4 t/m donderdag 7 september 2017

Vanochtend werden we stipt op tijd bij het hotel door een taxi opgepikt. Taxichauffeurs in Moskou hebben klaarblijkelijk allemaal een cursus navigeren met de TomTom gekregen, want na een U-turn op de hoofdweg kregen we niet de indruk, dat stratenkennis een vereiste is. Ook autobeheersing is geen voorwaarde dus met wat herstarten van de auto en tandenpoetsen van de versnellingsbak bereikten we ruim op tijd het treinstation.
Na een grondige controle van de kaartjes bij wagon 5, konden we ons in de coupé installeren. Van tevoren maakten we ons natuurlijk een voorstelling van de medereizigers, maar het blijft een verrassing. Wij zitten samen met Martijn, een 33-jarige solo-reiziger (via Tiara Tours) en een Russische dame, die onderweg is naar haar echtgenoot, die diep in Siberië is gelegerd. De toon was al snel gezet, want toen we voorstelden om haar (kleine) tas op te bergen in onze bagagebak en onze (te grote) koffer onder haar zitting te plaatsen, volgde een resoluut “njet”. Ze begon ook met het opmaken van haar bed, dus de zitplaats van Martijn was direct verdwenen.
De trein bestaat uit 13 wagons ingedeeld in 3 klassen. De 1ste klasse heeft een apart zit- en slaapgedeelte met een douche. De 2e klasse bestaat uit coupes met 4 bedden waarvan de onderste ook als zitplaats dient. Tegen riante bijbetaling kun je in de 2de klasse een coupe voor 2 personen boeken. I.p.v. 4 bedden zijn er dan 2 bedden, apart zitgedeelte en een wasbakje. De 3de klasse bestaat uit bedden zonder tussenwanden. Precies in het midden van de trein is een luxe restauratiewagon; een mooie open ruimte met lederen zitjes. De gerechten en drankjes in de restauratiewagon zijn kwalitatief en prijstechnisch prima te doen maar verwacht geen al te grote porties. Naarmate de reis vorderde werden de opties op de menukaart ook steeds minder. Wodka was er wel in overvloed maar het bier was de laatste avond op!
Het toilet is primitief maar schoon en er is een wasbakje waar je een straaltje water uit kunt persen. Douchen is er helaas niet bij dus na 4 dagen in deze trein zullen we allemaal omgeven zijn door een walm! Er komen ook steeds meer vliegen in de coupé dus misschien is dat een teken?
Elke wagon heeft een Provoost, meestal is dat een vrouw waar je absoluut geen ruzie mee moet krijgen! Zij zorgt voor de orde, netheid en beveiliging. Bij elke langere stop (meer dan 2 minuten) gaan de toiletten en de deuren tussen de wagons op slot. Ze houdt streng toezicht dat er geen handelaren of ongenode gasten aan boord komen. Ook doet ze de vitrages weer netjes dicht nadat we die net hebben open gedaan om naar buiten te kunnen kijken. Stofzuigen en dweilen behoren ook tot haar takenpakket.
Bij elke langere stop rolt iedereen naar buiten om op het perron te wandelen, roken, joggen, broodjes of fruit te kopen. Het is wel zaak om goed de tijd in de gaten te houden omdat het schema zeer strikt wordt gevolgd en er absoluut niet wordt gewacht op een verlate passagier! Ook is het verrassend dat er bij bijna elke stop passagiers in- en uitstappen. We zien regelmatig nieuwe Russische gezichten in onze wagon.
Sommige mensen blijven 4 dagen in hun coupé zitten met de deur dicht. Maar gelukkig zijn de meeste mensen wat toegankelijker en maken een praatje. Frank zou Frank niet zijn als hij na een dag zelfs onze Russische medereizigster niet ontdooit heeft. Door te helpen met de oplader van de mobiele telefoon en het uitwisselen van koffie staan we weer op goede voet. Met behulp van het vertaalprogramma op haar telefoon kunnen we zelfs een beetje communiceren.
Het leven aan boord bestaat uit slapen, praatje maken, omgeving bekijken, lezen en spelletjes doen. We reizen steeds verder van Moskou; de omgeving verandert van een bosrijk naar een uitgestrekt landschap. Op de tweede dag reden we langs een kerncentrale met een troosteloos dorp. Soms zijn er wat grotere plaatsen met kwalitatief goede huizen maar vaak zijn het kleine gehuchten met krottenwijken. De favoriete kleur in Rusland op het platteland is blauw wat terugkomt in de daken, de huizen en zelfs de auto’s. Vaak allemaal uit dezelfde pot verf.
Aan boord is geen Wifi en geen telefoonbereik tussen de grotere plaatsen. Dit bevordert de sociale contacten met de medereizigers. De restauratiewagon is het ontmoetingspunt waar iedereen zijn reiservaringen uitwisselt. Af en toe worden de reisverhalen steeds luidruchtiger hetgeen te maken heeft met de drankconsumptie. Gelukkig sluit de restauratiewagon om 24:00 uur zodat de laatste klanten gedwongen worden om naar bed te gaan. Aangezien de Provoost streng toezicht houdt zijn de slaapwagons heerlijk rustig. De eerste nacht sliepen we nog wat onrustig maar daarna waren we gewend aan het deinen van de trein en sliepen we als een roos.
Het aantal stroompunten is erg beperkt en niet elke oplader is geschikt voor de beschikbare stroompunten. Ons verlengsnoer kunnen we niet gebruiken omdat de stroompunten aan de overkant van de gang zitten. Om het snoer over de vloer te laten lopen zou nogal asociaal zijn. Onze verdeelstekker is wel erg handig en wordt veel gebruikt.

Na 4 nachten in de trein zijn we 5.200 kilometer verder in Irkutsk aangekomen en overnachten we aan het Baikalmeer. Hier kunnen we douchen en weer eens in beweging komen.

Moskou verkennen

Hallo medereizigers!

We hebben dit jaar gekozen voor een hele andere vakantie: de Trans Siberië Express van Moskou naar Beijing.
We hebben geboekt via TravelBird als individuele reis. Dat betekent dat we niet in een groep worden geperst bij allerlei uitstapjes en diners maar een privé chauffeur of gids hebben. We zijn hier in totaal met 27 landgenoten; 21 mensen in de groep en 3 stellen individueel.
We zijn na een voorspoedige vlucht van een kleine 3 uur zaterdag aan het einde van de middag in Moskou aangekomen.
Onze Russische chauffeur gaf tijdens de rit van bijna een uur naar het hotel heel interessante informatie waarvan we misschien 5% hebben begrepen. En dan voornamelijk door de herkenbare namen als Stalin, Lenin, Chroesjtsjov en Poetin.
Het hotel grenst aan een soort Beverwijkse Bazaar maar dan in Kremlin stijl. Hier zijn ook allerlei handwerkmusea gevestigd. En natuurlijk super veel souvenir shops.
’s Avonds hebben we een Russisch gerecht in een Italiaans restaurant gegeten met Spaanse muziek. Hoezo toeristisch?

Zondag 3 september 2017

Er zijn twee grote ontbijtzalen in dit mega complex, enige vorm van sfeer ontbreekt maar het stikt er wel van de Japanners. Het ontbijt was prima als je tenminste een plek kon vinden om het op te eten. De meeste tafels werden dan ook gedeeld door verschillende gezelschappen.
We werden om 09:00 uur opgehaald door onze gids Michail die ons meenam in de metro. We hebben verschillende stops gemaakt om de fraaie stations te kunnen bewonderen. Alle muren en vloeren zijn gemaakt van marmer en je ziet de meest fraaie beeldhouwwerken en afbeeldingen. Ook is er een constante aangename temperatuur terwijl we ons toch op 60 meter onder de grond bevonden. Deze diepte is nodig omdat er verschillende kleine riviertjes onder Moskou lopen.
Het Rode Plein was helaas afgesloten vanwege besloten festiviteiten en een paarden- en modeshow. Daardoor konden we niet dichtbij de mooie Basiliuskathedraal komen. Wel hebben we het Lenin mausoleum bezocht met zijn bewakers van minimaal 1,85 meter lang. Deze mannen moeten door hun lengte ontzag uitstralen en werden daarbij geholpen door hun gesis als je ook maar fluisterde. Buiten het mausoleum lagen andere historische leiders als Stalin en Brezjnev begraven, allemaal met de typische rode (nep) anjer op hun graf. Alleen Stalin had een krans en verse rode rozen op zijn grafsteen.
We hebben de hele dag rondgewandeld in Moskow (ruim 16 km) en verschillende mooie gebouwen gezien zoals het GOeM winkelcentrum, de Christus-Verlosserkathedraal en de aangrenzende Patriarchen brug. De zon scheen en het was 21 graden dus prima weer om lekker buiten te wandelen.

Maandag 4 september 2017:

Vandaag worden we opgehaald en naar de trein gebracht voor het eerste gedeelte van 5.000 km naar Irkutsk. Er schijnt Wifi in de trein te zijn maar dat moeten eerst maar afwachten. Het volgende verslag kan daarom even op zich laten wachten!

Welkom op ons Reislog!

Hallo en welkom op ons reislog!

Dé plaats om op de hoogte te blijven van alle avonturen en ervaringen tijdens deze reis. Vanaf nu zul je hier dan ook regelmatig nieuwe verhalen en foto's vinden, en via de kaart weet je altijd precies waar we ons bevinden en waar we zijn geweest! Meer informatie over ons en de reis die we gaan maken vind je in het profiel.

Wil je automatisch een mailtje ontvangen wanneer er een nieuw verhaal of een nieuwe fotoserie op deze site staat? Meld je dan aan voor de mailinglijst door je e-mail adres achter te laten in de rechter kolom.

We zien je graag terug op ons reislog en laat gerust af en toe eens een berichtje achter!

Leuk dat je met ons meereist!

Groetjes,

Frank & Marjan