Vrijdag 8 september – Bailkalmeer

We zijn rond het middaguur met de taxi bij ons “guesthouse” in Listvianka aan het Baikalmeer aangekomen en hebben kennis gemaakt met de bewoonster Gertrud. Zij verhuurt kamers uit haar woning aan toeristen en neemt zelf voor die gelegenheid genoegen met een plekje op de bank. Alles voor de roebels! Als typische westerlingen hadden wij verwacht dat Listvianka, als belangrijke plaats direct aan het Baikalmeer, zou uitpuilen van de toeristen. Het tegendeel was waar: er waren nauwelijks hotels of restaurants met terras. Eigenlijk was het gewoon een dooie zooi.
Het Baikalmeer is het grootste zoetwatermeer ter wereld met een lengte van 640 km, een breedte van bijna 80 km en een diepte van 1,6 km, maar het blijft toch maar gewoon een meer. Het verblijf van één nacht was voldoende. De volgende dag gingen we met de draagvleugelboot terug naar Irkutsk. Vanaf de boot beleefden we de zonsondergang op het meer en deze was adembenemend. In minder tijd dan met een taxi waren we terug aan de haven voor de volgende verrassing: onze “Homestay” in Irkutsk. De voordeur was van staal en gelegen aan een donker achterafstraatje. Na een bepaald code in te hebben getoetst en het wachtwoord te hebben gezegd wordt je binnengelaten in een typisch Russische flat. Deze is ook weer van het trapportaal afgeschermd met een stalen deur aan de buitenkant en een solide houten deur aan de binnenkant. Deze woning kan de 12^e wereldoorlog ook nog wel aan. We werden opgenomen in een Russisch gezin bestaande uit oma, dochter en kleinkind. Oma sprak voortreffelijk Duits, dus ze kon als tolk fungeren. Onze kamer had een 2-persoons bedbank met een éénpersoons laken en 2 kriebelige dekens. Het enige positieve van deze kamer was dat het modem van de kabel tv/internet hier ook stond. Volgens oma was er geen internet, maar dat had ze dus niet goed begrepen. Met de standaardcode van de onderzijde van het modem was het voor Frank een fluitje van een cent om de boel aan te zwengelen. Onze 12 foto’s en reisverslag stonden binnen 1 minuut online.

Zondag 10 september 2017 – Irkutsk

Na een slopende nacht waarin we van alles voelden kriebelen volgde een koude douche. De juiste mengverhouding was niet te vinden; kokend of koud water waren de enige opties. Het ontbijt stond om half negen klaar: een bordje deegschijfjes, harde broodjes en oploskoffie. We beseften dat we eigenlijk vreselijk verwend zijn!
’s Morgens hebben we onder leiding van een gids onze geplande 3 uur durende stadswandeling in 2 uur afgewerkt. Irkutsk ligt aan het begin van de enige rivier Angara die het water uit het Baikalmeer afvoert en is in 1651 gesticht door Ivan Pakjobov. Oorspronkelijk waren alle huizen van hout maar door een aantal branden zijn grote delen verwoest. Inmiddels zijn de meeste huizen van steen herbouwd. Er zijn nog een aantal oude huisjes die nu als bezienswaardigheid worden beschouwd. Maar de overheid geeft geen geldelijke ondersteuning voor het behoud van deze historische gebouwen. Het zijn nu overwegend houten krotten die op instorten staan.
Aangezien we geen enkele behoefte voelden om terug te gaan naar de Homestay hebben we de rest van de dag door Irkutsk gewandeld en enkele van de 26 kerken bezichtigd. Vrouwen dienen in alle kerken hun haar te bedekken en vooral in alle nederigheid de kapel te betreden. Het is staande receptie in de kerken want het is de gewoonte om slechts een gedeelte van de dienst bij te wonen.
Omdat onze oorspronkelijke chauffeur in een file vast stond, werden we door zijn moeder naar het treinstation gebracht.

Na ruim een week Rusland hebben we een goede indruk gekregen van het land en de mensen. Alle jonge mensen trekken naar de grote steden zodat het platteland steeds meer in verval raakt. De mensen zijn argwanend tegenover (westerse) toeristen en het communisme werkt nog steeds door in de houding van de meeste mensen. Over de politieke mening wordt niet vrij gesproken en we merken dat de mensen erg verdeeld zijn in hun voorkeur voor de leer van Lenin, Stalin of het huidige regime. Mede door hun gelaatsuitdrukking komen ze erg nors over. Gastvrijheid staat duidelijk nog in de kinderschoenen! Vrouwen zijn in Rusland duidelijk tweede rang burgers; ze mogen het meeste werk doen en verder vooral hun mond dicht houden. Mannen zijn de baas en dat is voor een typische westerse vrouw als Marjan best moeilijk te accepteren! Hi, hi…..
Vooraf hadden we een beeld van Rusland, mede ingegeven door de Westerse media, en dat is door deze reis helaas wel bevestigd.